εφύμνιος

-α, -ο (ΑΜ ἐφύμνιος, -ον)

το ουδ. ως ουσ. το εφύμνιο(ν)

επωδός ύμνου, το άσμα που συνοδεύει έναν ύμνο («ἔνθεν δὴ τόδε καλὸν ἐφύμνιον ἔπλετο Φοίβῳ», Απολλ. Ρόδ.)

νεοελλ.-μσν.

το ουδ. ως ουσ. το εφύμνιο(ν)

σύντομος ύμνος που ψάλλεται κατά τη λειτουργία στο τέλος τών αντιφώνων, υπόψαλμα («εὐχαριστήριον ἐφύμνιον ἀναπέμπομέν σοι», Μηναί.)

μσν.

1. αυτός που ανήκει ή αναφέρεται σε ύμνο, υμνητικός, εγκωμιαστικός («ἡ ἐφύμνιος θεολογία», Ανδρ. Κρ.)

2. το ουδ. ως ουσ. εγκώμιο, ύμνος, εξύμνηση.

[ΕΤΥΜΟΛ. < επί + ὕμνος].